Ik las vandaag een tekst die ik schreef op 1 september 2020:
Zalig, die moet-te-loosheid die ik toen voelde.
Er was op korte tijd zovéél in mij veranderd.
‘Afzetten tegen’ was voorbij.
‘Wanhopig verlangen naar’ was voorbij.
‘Vastklampen aan’ was voorbij.
Spontaan aanwezig ‘zijn’.
Zomaar wat doen, wat kort daarna een grote impact bleek te hebben.
Alles gebeurde op unieke wijze.
Wat ooit had gewerkt, gooide ik over boord.
Elke keer een uniek concept: spectaculair resultaat.
En vooral die liefde voelen in alles wat ik toen deed….
Kon het nóg beter?
Vanaf dat moment ging ik bewust aan de slag met mijn leven te willen ‘sturen’ via de wet van aantrekkingskracht. Want daar was ik immers expert in.
Wat volgde was een volledig jaar van momenten vol euforie over wat ik manifesteerde gevolgd door nachtmerries waarin alles terug weg was vanaf het moment dat ik mijn droom wilde vastgrijpen. PLOP!!!! Verdwenen. Hel op aarde. Hoe kon dat nu? Wat had ik verkeerd gedaan?
Een volledig jaar van grote verrassingen en diepe teleurstellingen. Tranen stroomden en bleven stromen. Elke keer als ik over zo’n gebeurtenis sprak liep het water alweer uit mijn ogen. Ik begreep niet waar ik dat aan verdiend had. Ik snapte er niets van.
Het bleef maar duren tot een paar maanden geleden met als gevolg:
Alle oude herinneringen kwamen boven. Pijnlijke soortgelijke herinneringen over prachtige gebeurtenissen die plots veranderden in nachtmerries. Over tranen die niemand mocht zien. Over trauma waarover ik nooit gesproken had. Over pijn… zovéél pijn in mijn leven.
Deze keer sprak ik er wél over. Met mondjesmaat en in vertrouwen. Het mocht wél geweten zijn. Ik mocht nu wél voelen wat ik toen niet aankon om te voelen. Al die pijn was naar binnen geslagen, mijn lichaam was een vat vol emoties. En die emoties kwamen pas (fel) naar buiten als ze getriggerd werden.
Hoe meer emoties er naar buiten kwamen, hoe meer tranen er vloeiden, hoe vaker ik dacht, dat het nooit voorbij zou gaan……. En hoe vaker ik ze TOCH wilde voelen…. Hoe lichter ik me voelde worden.
Daar waar ik onbegrip had voor het gedrag van anderen, kwam begrip en verzachting in de plaats. Op één jaar tijd werd mijn stem zachter, mijn attitude rustiger, mijn verstand wijzer, mijn intuïtie helderder.
Ik begon te luisteren zonder me te willen bewijzen.
Ik begon andermans gebeurtenissen te duiden zonder mijn eigen gelijk op de voorgrond te plaatsen.
Ik gaf mensen een zetje, waardoor ze hun eigen blokkades overstegen.
Niets was mij nog vreemd en de wet van aantrekkingskracht ken ik ondertussen werkelijk al zijn facetten. Het gaat niet om je huidige geluk vast te grijpen. Het gaat om puur genieten van je geluk en nieuwsgierig te blijven naar hoe dit zich verder ontvouwt in de toekomst.
Het gaat niet om wat ik wil, het gaat om ‘Hoe ik mezelf wil voelen’.
Het gaat om wat ik werkelijk belangrijk vind zonder dit vast te willen houden.
Het gaat om een vlinder die op mijn hand neerstrijkt in plaats van dat IK met een netje op diezelfde vlinder jaag om die dan in een potje te bewonderen.
Kan ik je inspireren?
Ik bied een gratis workshop aan die heet ‘Voorbij de Verbeelding’.
Je kan eraan deelnemen na een intakegesprek.
Ik wil je motivatie voelen.
Ik ken de mijne.
Ik breng mensen van overlevingsgedrag naar levenslust.
Ben jij die vlinder die zich gevangen voelt?
Verlang jij naar vrijheid?
1001xannemiek 